www.ararchitekci.fora.pl

nowaczka88

czesc opracowania Architektura i sztuka egiptu.
ramy czasowe: od 4 tys. p.n.e. - IV w. n.e.
cechy architektury:
- architektura i sztuka konserwatywna, oparta na tych samych porzadkach
- uklady osiowe
- kompozycja ortogonalna, czyli osiowa, wynikala z uksztaltowania powierzchni
- nanizowanie jednej osi roznych wnetrz architektonicznych
- wymiar kosmiczny
- budowano z ilu nilowego, gliny i kamienia
- brak sklepien, same stropy
model swiatyni (okres tebanski, swiatynia w luksorze, karnak)
- osiowosc,
- pylony- dziedziniec z aleja sfinksow- pylony, waskie przejscia jakby do innych swiatow- sala hypostylowa z ogromem kolumn-pylony - swiatynia z sacrum, czyli miejscem najswietszym
- swiatlocien: podkreslenie narozy, i gzymsy
wazne bylo wnetrze swiatyni, zewnetrznosc to tylko masa
- przezd fasadami swiatyn znajdowaly sie posagi- rzezby wladcow
- w architekturze odowlywano sie do form roslinnych kwiat lotosu, kolumny, jako palmy
-ilosc swiatyn swiadczyla o udziale warsty kaplanskiej
Owczesnie:
napoleon zachlysnal sie i powstal styl empire, potem gdy okrtyto grobowiec tutenchamona, przykladem egiptomani, jest swiatynia egipska w parku belwederskim
grobowiec:
- piramida, jest to ostroslup prawidlowy, oparty na czworokacie, mial on symbolizowac pek promieni swietlnych, i pomoc w reinkarnacji wladcy
- piramidy w gizie, wylaniaja sie z plaskiej powierzchni, piramida cheopsa i chefnera pokryte wykladzina z kamienia wapiennego i lsnily w sloncu
owczesnie;
naslynniejszy jest Luwr, ktory jest oszklona piramida, mauzoleum w moskwie
architektura i sztuka grecji:
ramy czasowe: 1200 p.n.e. - I w p.n.e.
okres archaczny: 1200-480p.n.e
okres klasyczny 480-323p.n.e
okres hellenistyczny 323 p.n.e.- 2n.e.
cechy architektury:
sztuka:
- wymiar sakralny, czyli kult natury i kult piekna
- dazenie do piekna, idealnych proporcji,
- wykorzystywanie proporcji ludzkiego ciala w budwnictwie
- nie uleganie kanonom
budownictwo:
-wkomponowanie budowli w nature
- uklady symetryczne
- zludzenia optyczne, lekkie wybrzuszenie a wygladalo jakby prosto
Trzy główne antyczne porządki architektoniczne, które różnią się ornementyką1 i proporcjami kolumn, głowic (kapiteli) i belkowania, czyli konstrukcji opierającej się na głowicach;
-porzadek dorycki - Kolumna dorycka charakteryzowała się wybrzuszonym i żłobkowanym trzonem, pozbawiona była bazy, jej głowica miała prostą formę geometrycznązwiązku z przejściem od architektury gliniano-drewnianej do monumentalnej kamiennej.
Kolumna (trzon wraz z głowicą) wsparta była bezpośrednio (bez bazy) na stylobacie. Trzon, zwężający się ku górze, posiadał w połowie lub 2/3 wybrzuszenie oraz był pokryty równoległymi żłobkami (kanelurami). Głowica przybierała kształt poduszki, w górnej części posiadała kwadratową płytę (abacus).
Na kolumnach spoczywało belkowanie (architraw i fryz składający się z tryglifów i metop). Dorycki porządek architektoniczny odznaczał się monumentalną prostotą i logiką.
Jest charakterystyczny przede wszystkim dla Peloponezu i greckich kolonii w Italii i na Sycylii. Stosowany przeważnie w monumentalnych budowlach sakralnych (np. Partenon w Atenach).
-porzadek jonski-smuklejsze i posiadały profilowaną bazę. Odznacza się lekkością i smukłością proporcji oraz dużą liczbą elementów zdobniczych. Kolumny mają profilowaną bazę, gęsto kanelowany trzon z nieznaczną entasis oraz głowicę z kimationem i wolutami(ślimacznicami). Belkowanie, którego części oddziela kimation z estragalem, składa się z trójdzielnefgo architrawu, fryzu płaskorzeźbioną dekoracją i silnie wysuniętego gzymsu, pod którym znajduje się rząd ząbków.
Porządek joński mniej rygorystyczny od korynckiego dopuszczał pewne warianty.
- porzadek korycki - najbardziej smukłe i charakteryzowały się bogato zdobionymi kapitelami. Ważną ozdobą korynckich głowic były liście akantu ,różnił się od stylu jońskiego odmienną proporcją kolumny(smuklejsza) i dekoracją głowicy. Głowica koryncka (wg tradycji jej wynalazcą miał być rzeźbiarz Kallimachos - koniec V w. p.n.e.) składała się z trzonu kalatosu("koszyk") okolonego dwoma rzędami liści akantu. O górną część kalatosu opierały się 4 woluty, na których spoczywał abakus. Między dużymi wolutami znajdowały się mniejsze, a z nich wyrastała palmeta.
Najstarsze zachowane głowice korynckie są na pomniku Lizykratesa w Atenach (334 p.n.e.). W okresie hellenistycznym porządek koryncki był szczególnie ulubiony i często spotykany
Akropol i jego zabudowa:
PARTENON
-wykonany z marmuru
-glowne wejscie od wschodu
-polozony na wzgorzu, by krolowac nad otoczeniem
- najwazniejszyposag ateny
- zaprojektowany w porzadku doryckim
- dzial rzezbiarskie fidiasza
PROPYLEJE
- brama plus budowle boczne, front porzadek dorycki, wnetrze porzadek jonski
ERECHTEJON
-swiatynia w porzadku jonskim
-portyk zamiast kolumn wspierany jest przez kory, usytuowane od naslonecznionej poludniowej strony, przez co sa bardzo dobrze wyeksponowane

kompozycja akropolu:swiatynie i symetria uklad

trwalosc ideii akropolu - patrz notatki

Architektura rzymu
ramy czasowe: od VI w.p.n.e-V.w
753-p.n.e powstanie rzymu
509p.n.e- republika
32p.n.e.- imperium
330 n.e. koniec imperium

cechy architektury:
- Miasta otaczano murami obronnymi z bramami, wieżami, rozbudowano akwedukty i system kanalizacyjny. Przebudowano Rzym
- stosowanie kopul-panteon
- luki triumfalne-budowla w kształcie monumentalnej, wolno stojącej bramy stawiana dla upamiętnienia ważnej osoby lub uczczenia ważnego wydarzenia, zwykle zwycięstwa militarnego. Przejście pod łukiem triumfalnym autora lub autorów zwycięstwa było punktem kulminacyjnym pochodu triumfalnego
-sklepinienia-konstrukcja budowlana o przekroju krzywoliniowym, służy do przekrycia przestrzeni nad budynkiem, ograniczona murami, łękami, belkami itp. Oparta na kolumnach, filarach, arkadach. Wykonana z kamienia (klińców), cegieł, betonu lub żelbetu. Pierwsi, na szeroką skalę, sklepienia zastosowali starożytni Rzymianie. Jednak pierwsze próby użycia tej konstrukcji pojawiły się znacznie wcześniej.
- swiatynie na sztucznych wzgorzach
- material:tuf wulkaniczny, cagla z zaprawa wapienna i piaskiem wulkanicznym
-sciany z cegly pokrywano okladzinami z marmuru

Porownanie swiatyni egipskiej, greckiej, rzymskiej

egipt - do jej wejścia prowadziły pylony, czyli wielką bramę, między dwiema ściętymi wieżami. Pod bokach bram ustawiano monstrualne posągi, lub obeliski,Dalej za pylonami rozpościerał się dziedziniec otoczony portykami. Środek stanowiła zwykle sadzawka, służąca do rytualnych obmyć. Na dziedzińcu sadzono zwykle drzewa, piękne kwiaty, krzewy. Całości dopełniały rzeźby i posążki. Były zwykle bogato zdobione złotem i drogimi kamieniami. Kolumny były ozdabiane malunkami i hieroglifami.
Dziedziniec wieńczyły ogromne, kute z brązu, drzwi do właściwych budynków świątynnych. tzw. sala hipostylowa, gdzie przebywali kapłani sprawujący w danym dniu pieczę nad świątynią. Przebierali się tam, przygotowywali naczynia i szaty liturgiczne.
Dalej korytarz prowadził do najświętszego przybytku. Był on niezwykle starannie wykonany, dobrze oświetlony. Kapłani dbali o czystość w tym pomieszczeniu. W jego centralnym miejscu stał posąg bóstwa, wraz z arką, w której kładziono posąg na noc. Kapłani mieli obowiązek zajęcia się posągiem: mycia go, ubierania i składania darów (zazwyczaj owoców, ale też mięsa i biżuterii) na ołtarzu, ustawionym przed nim. Przed wejściem i po wyjściu kapłan starannie okadzał posąg.

grecja - symetria, wkomponowanie w nature, deformacje optyczne wkorzystywano, zabudowa:partenon, propyleje, erechtejon

rzym - W Rzymie stosowano następujące typy świątyń:
na planie prostokąta (bardziej popularny). Świątynie tego typu, budowane często przy placach, widoczną miały fasadę i ewentualnie elewacje boczne. Portyki nie otaczały ich ze wszystkich stron, jak w świątyniach greckich lecz podpierały wysunięty dach. Były to budowle typowo fasadowe.
na planie koła (świątynia Westy na Forum Romanum z II w.).
oraz mieszany – np. świątynia, w której cella była na planie koła a pronaos na planie prostokąta (Panteon z II w.).
Zastosowanie na szerszą skalę przez Rzymian łuków i łączenie linii prostych oraz krzywizn było możliwe przez przejęcie z kultury etruskiej pomysłu na zastosowanie łuku nad otworami w ścianach, sklepienia oraz udoskonalenie samej techniki budowania (wynalezienie pierwszego cementu złożonego z wapna i popiołów wulkanicznych, wypalanie cegły – II wiek p.n.e.). Świątynie rzymskie ściany miały murowane, licowane płytami kamiennymi. Stosowane porządki architektoniczne pełniły przede wszystkim funkcję ozdobną.

panteon
kompozycja: na planie kola, srednic rzutu, rowna byla wysokosci
konstrukcja:
-kopula, 43,5 m rozpietosc
- grubosc scian 7 m
- w kopule kasetony
- w suficie OKULUS, ktore wpuszczalo promienie, i mialo byc lacznikiem ze wszechswiatem
- posadzka na bazie okregow i kwadratow
idea: poswiecony 7 bostwom planetarnym
Koloseum w rzymie
duza eliptyczna budowla, mieszczaja duza ilosc widowni, znajdowalo sie na obrebie forum romanum, na nim spietrzenie porzadkow- superpozycja porzadkow W czterokondygnacyjnym podziale zewnętrznym zastosowano spiętrzenie porządków (najniższa kondygnacja w porządku toskańskim, druga w jońskim, trzecia w korynckim).
,duzo otworow wejsciowych, korytarzy, sciana rozczlonkowana elementami architektonicznymi, by uzyskac efekt lekkosci
łuk trumfalny: to budowla w kształcie monumentalnej, wolno stojącej bramy stawiana dla upamiętnienia ważnej osoby lub uczczenia ważnego wydarzenia, zwykle zwycięstwa militarnego. Przejście pod łukiem triumfalnym autora lub autorów zwycięstwa było punktem kulminacyjnym pochodu triumfalnego. Pierwsze łuki triumfalne powstawały w starożytnym Rzymie, (zwyczaj przejęto od Etrusków), później ten typ budowli był wznoszonanał wodociągowy, rurociąg podziemny lub nadziemny, doprowadzający wodę z odległych źródeł na ogół do miast przy wykorzystaniu siły ciążenia ziemskiego. Może być umieszczony na arkadach przeprowadzonych nad rzekami lub nierównościami terenu. Akweduktem nazywany jest również most kanału wodnego.
y w innych krajach i epokach historycznych.
most;akwedukt: kanał wodociągowy, rurociąg podziemny lub nadziemny, doprowadzający wodę z odległych źródeł na ogół do miast przy wykorzystaniu siły ciążenia ziemskiego. Może być umieszczony na arkadach przeprowadzonych nad rzekami lub nierównościami terenu. Akweduktem nazywany jest również most kanału wodnego.
termy - miejsca spotkan, wypoczynku i rekreacji rzymian, kladzono mozaike, bo byla odporna na wilgoć
fora rzymskie -

Bizancjum
sredniowieczne cesarstwo rzymskie ze stolica w konstantynopolu
Mury aureliana - otaczaly starozytny rzym, i byly wkomponowane we fragmenty akweduktów
Switznia w Nims -

Forum Romanum - plac w starożytnym Rzymie, u stóp Kapitolu i Palatynu. Centrum polityczne i towarzyskie Rzymu okresu republiki., znajdowaly sie tam swiatynie, luki triumfalne, bazyliki
- bylo tocentrum historycznego miasta
- przy wzgorzu polatynskim
- Łuk tytusa

po ogloszeniu upadku imperium, chrzescijanstwo ogloszono religia panstwa, budowano bazyliki

Bazylika - w starozytnosci pelnila funkcje sadowe, handlowe
- miescila duza ilosc osob
- uklad trojnawowy, nawa glowna + dwie boczne

w chrzescijanstwie wazne bylo wnetrze swiatyni i dojscie do sacrum, nieistotny byl wyglad zewnetrzny, dlatego widac kontrast

Bazylika św. Piotra, IV w.
- nad grobem św. Piotra
- bazylika 5 nawowa, z nawą poprzeczną
- przebudowana w 16w
brak sklepien, pokazana konstrukcja dachowa, pokrywano malowidlami
- wnetrza pokrywane mozaikami
-poprzedzony przedsionkiem, w centrali oltarz glowny pod kopula,obejscie laczy prezbiterium, do naw bocznych przylegaja kaplice

Hagia Sophia w Konstantynopolu
najwiekszy w konstantynopolu
- polaczona bazylika, z budowla na planie centralnym
- centralna czesc nawy srodkowej pokrywa kopula
- konstrukcja opiera sie na 4 poteznych filarach
- iluzja zawieszenia kopuly w powietrzu
- wystepowanie eksedry, czyli przenikanie z innymi wnetrzami, azurowosc
- wazny element swiatla, sterowanie swiatlem
- kontrast pomiedzy rozswietlona nawa glowna, a ciemnymi bocznymi

San Vitale w Ravennie, kaplica karola wielkiego w Akvizgranie , wiaze sie z kaplicą św Wita, w Rowennie, karol wielki swiadomie nawizywał do rzymskich tradycji, złota kaplica w katedrze poznanskiej nawiazanie do wzorcow w rowennie............................

Geneza kościoła bazylikowego.

Romanizm
ramy czasowe: X-Xi w .
układ przestrzenny kościoła,np św. Michała w Hildesheim
- prosta surowa forma
-funkcje obronne, jak otoczone zamki
- monumentalizm
- na osi głównej dwa ołtarze- od wschodu ołtarz główny, od zachodu, krypta
- przeciecie nawy głównej z transeptami w bryle
- płaski strop
- wejscia z boku
- przemiennosc podpor(2kolumny, filar)
- na kwadracie

Madzia

Dziewczyno jesteś BOSKA!!!

Madzia

Jeszcze pare inf. Very Happy

niestety zdjęcia dzielnicy Johowa nie przeszły..
Sklepienie – konstrukcja budowlana o przekroju krzywoliniowym, służy do przekrycia przestrzeni nad budynkiem. Oparta na kolumnach, filarach, arkadach
Rodzaje sklepień
-Starożytny Rzym – Etruskowie zastosowali kamienne klińce a Rzymianie przejęli je do wykonywania przekryć nad bramami, budowy akweduktów. W dalszej kolejności do budowy pierwszych sklepień. W architekturze starożytnego Rzymu wprowadzono sklepienia: klasztorne, krzyżowe i kopułę.
-Architektura romańska – stosowano najczęściej sklepienia kolebkowe i krzyżowe oparte na ścianach i filarach wzmocnionych systemem lizen i skarp.
-Gotyk – nastąpił dalszy rozwój sklepień zwłaszcza krzyżowych, podwyższono sklepienia nadając im kształt ostrołukowy. Przez zastosowanie żeber i wprowadzanie coraz to drobniejszego podziału płaszczyzn pomiędzy żebrami uzyskano różne odmiany sklepień krzyżowo–żebrowych: sklepienie gwiaździste, sieciowe. Drobniejszy podział ułatwiał wykonanie sklepień, co przy przekrywaniu dużych przestrzeni było bardzo ważne. Po wprowadzeniu wysklepek uzyskano sklepienia kryształowe. Jednocześnie rozwinięto system podpór zapewniających stateczność sklepień wprowadzając przypory z łękami
-Renesans – to czas stosowania sklepień kolebkowych wraz z lunetami, kopuł i sklepień zwierciadlanych. W kopułach wprowadzono żebra u układzie pionowym
-Barok i epoki późniejsze – to czas stosowania sklepień znanych wcześniej typów przede wszystkim w budownictwie sakralnym.
Dzielnika Johowa
7 kwartałów zabudowy wchodzących w skład założenia Johow-Gelände stworzonego przez architekta Maxa Johowa na terenie ograniczonym ulicami Matejki, Wyspiańskiego, Ułańską oraz Grottgera i stopniowo zabudowywanego od 1902 r. przez różnych architektów m. in. samego Johowa a także jego wspólnika Emila Asmusa (który jest twórcą największej liczby kamienic, głównie przy ul. Matejki naprzeciwko parku Wilsona), Oscara Hoffmanna, Maxa Biellego, W. Mosenthina i innych. Od początku swoje istnienia stało się to najbardziej elitarne i luksusowe miejsce do zamieszkania w Poznaniu (mieszkał tu chociażby ówczesny nadburmistrz Poznania dr Emil Wilms) jednak po II Wojnie Światowej uległo dewastacji. Teren ten jest objęty Miejskim Programem Rewitalizacyjnym.

Ringi Suebbena
Szczególne znaczenie ma tzw. ring - niezwykle nowatorskie rozwiązanie nowoczesnego i funkcjonalnego organizmu miejskiego jakie w początku XX wieku wprowadził genialny niemiecki urbanista Joseph Stübben, gdy podjęto decyzję o zburzeniu wewnętrznych fortyfikacji pruskich. Stworzył nie tylko doskonały układ funkcjonalny, ale prawdziwe dzieło sztuki, wizję miasta w duchu Camilla Sittego, ukształtowaną z przestrzeni naturalnej, płynnej i dynamicznej, harmonijnie wiążącej stare i nowe elementy. Innym niezwykłym osiągnięciem był plan strefowy miasta zaproponowany przez Stübbena i uchwalony w 1903 i 1914 roku

nowaczka88

ściany, zastąpionej przez okna wypełnione witrażami. Masywne filary stosowane w romanizmie zmieniły się w gotyku w pęki służek, których przedłużeniami stały się żebra sklepienne. Część obciążeń przenoszonych przez żebra sklepienne przerzucono powyżej dachów na dobudowane z zewnątrz wieże sił zwieńczone ostro zakończonymi sterczynami. W budowlach halowych siły te przejmowały skarpy. Podparcie sklepień na żebrach pozwoliło na wprowadzenie sklepień żebrowych przekrywających pola o dowolnym kształcie. Udoskonalenie techniki pozwoliło na bardziej racjonalne wykorzystanie przekrojów żeber. Trójkątne pola sklepień krzyżowo-żebrowych dzieli się na mniejsze trójkąty i tak pojawia się sklepienie gwiaździste, ukośnie przecinające się żebra układają się w sklepienie sieciowe (siatkowe), ułożenie wysklepek pod różnymi kątami tworzy sklepienie kryształowe. Różny, często zawiły układ żeber, prowadzi do konstrukcji wielu odmian sklepień żebrowych o fantazyjnym rysunku. Całości wrażenia dopełniała dekoracja rzeźbiarska, pokrywająca kapitele kolumn i służek, zworniki (klucze) w miejscu przecięcia się żeber, konsole podpierające służki, a także fasady zewnętrzne, w szczególności koncentrująca się na portalach zwieńczonych trójkątną wimpergą i w galerii królewskiej. Krzywizny zdobią czołganki (żabki), szczyty wieńczą kwiatony, w portalach miejsce półkolumn często zajmują rzeźby królów i proroków (tzw. portal królewski). Wśród ornamentów rzeźbiarskich pojawiają się motywy roślinne i zwierzęce. Artyści chętnie sięgają do rodzimych wzorów, wykorzystując powszechnie znane kształty np. winorośli, bluszczu, liści koniczyny, dębu czy najzwyklejszych polnych kwiatów. Motywy roślinne przeplatają się z wizerunkami ptaków i innych zwierząt. Nie obce są fantazyjne stwory w postawie wyprostowanej, albo skulone (maszkarony), niekiedy pełniące rolę rzygaczy. Rzeźbę cechuje realizm i coraz wyraźniejsza ekspresja. Obróbka detali rzeźbiarskich jest niezwykle staranna, nie ma znaczenia, czy element architektoniczny będzie mógł być podziwiany przez widza, czy też umieszczony wysoko ponad ziemią pozostanie niewidoczny w swoich szczegółach. Artysta tworzył na chwałę Boga. Szczyt zdobią niewielkie wnęki zwane blendami, których wnętrze często pokrywane jest tynkiem, a czasem urozmaicane podziałem przy pomocy laskowania. Ściany dodatkowo zdobią wielobarwne freski. Najważniejszym elementem wnętrza są rozbudowane ołtarze szafiaste, a całość wzbogaca wielobarwne światło wpadające do wnętrza przez kolorowe witraże wbudowane w okna podzielone na mniejsze pola maswerkami, których układ stawał się coraz bogatszy i bardziej skomplikowany. Pod koniec gotyku (XV w.) rozbudowano go do stylu zwanego flamboyant (gotyk płomienisty).
Specyficzna odmiana gotyku, tzw. gotyk redukcyjny, rozwinęła się na terenach, na których przeważało budownictwo ceglane (północne Niemcy, Polska i kraje bałtyckie). Przykładami budowli reprezentujących tę odmianę mogą być kościoły Mariackie w Stralsundzie i w Gdańsku

estetyka wnetrza kosciola renesansowego
Ulubioną formą architektów tego okresu był kościół na planie centralnym, chociaż oczywiście nie brakuje dzieł budowanych w układach podłużnych (na planie prostokąta z nawą poprzeczną). Wśród założeń centralnych popularne są rozwiązania opierające się o plan krzyża greckiego, kwadratu, koła lub wieloboku. Ta zamknięta, zwarta i symetryczna forma najlepiej odzwierciedla poszukiwania kształtów zbliżonych do doskonałości. Budowle kryte są zazwyczaj kopułami wspartymi na bębnach albo pendentywach lub konstruowane na planie kwadratu i ścięte po bokach ścianami, czyli sklepienia żaglaste i żaglowe. Pojawiają się rozwiązywane na planie ośmioboku sklepienia klasztorne. Nad tymi formami budowane są latarnie z oknami doświetlającymi wnętrza. Podobnie rozwiązywane jest przekrycie nad skrzyżowaniem naw, chociaż w tym miejscu można spotkać także sklepienie krzyżowe gładkie, bez widocznych żeber. Nad nawami powracają sklepienia kolebkowe, w których konstruuje się lunety pozwalające na oświetlenie pomieszczeń dużymi, prostokątnymi, zamkniętymi półkolem lub kolistymi, pozbawionymi witraży oknami. W połowie XV wieku, Leon Battista Alberti, kierując przebudową gotyckiego kościoła Santa Maria Novella we Florencji wprowadził w rozwiązaniu fasady dwie duże woluty, które pozwoliły na łagodne połączenie ściany środkowej, wyższej nawy ze znacznie niższymi ścianami naw bocznych. To nowe rozwiązanie, zwane "esownicami Albertiego", było często stosowane przy budowie kościołów bazylikowych nie tylko w okresie renesansu ale i baroku.
Przy kościołach budowane są kaplice grobowe. Często są to samodzielne budynki przylegające do bryły świątyni. Kaplice projektowane są na planach centralnych z przekryciem w postaci kopuły na bębnie. Wewnątrz umieszczano sarkofagi przyścienne zdobione rzeźbiarską dekoracją mówiącą o życiu ziemskim zmarłego, o jego dokonaniach i sławie

estetyka wnetrza kosciola barokowego
W budownictwie sakralnym występują znane z epok wcześniejszych rozwiązania. Budowane są kościoły podłużne, na planie prostokąta (w tym także z nawą poprzeczną na planie krzyża łacińskiego) oraz budowle centralne, na planie koła, wieloboku, krzyża greckiego. Pojawiły się i stały się popularne rzuty poziome oparte na elipsie. W konsekwencji występują sklepienia i kopuły elipsoidalne. Także łuki sklepień klasztornych, kolebkowych, krzyżowych, nieckowych oraz lunet oparte są na krzywej eliptycznej. Elementem dominującym zazwyczaj są wysokie, oparte na bębnie kopuły, zwieńczone wysokimi latarniami, które przykrywa się ozdobnymi hełmami. Elewacje kościołów, na ogół dwukondygnacyjne, o płaszczyznach podzielonych zwielokrotnionymi gzymsami, pilastrami. Zdobione pełnymi rzeźbami umieszczonymi w niszach, zwieńczone tympanonami o liniach prostych lub łukowych i esownicami łagodzącymi przejścia pomiędzy nawami o różnych wysokościach.

rola swiatla we wnetrzu sakralnym
-stworzenie widnego miejsca
-stworzenie nastroju
-
rodzaje sklepien w architekturze rzymskiej
rodzaje sklepien w architekturze romanskiej - sklepienie kolebkowe i krzyzowe
rodzaje sklepien w architekturze gotyckiej - sklepeienie gwiazdziste, sieciowe, krysztalowe
rodzaje sklepien w architekturze renesansowej- sklepienie zeglaste, kolebkowe, krzyzowe
rodzaje sklepien w architekturze barokowej- sklepienie klasztorne, kolebkowe,krzyzowe, nieckowe
idea osi kompozycyjnej i widokowej w tkance miejskiej i ogrodach

luiza

Jeszcze jakby ktoś miał przydałoby się:

- skwer angielski (ogólnie co to jest skwer wiadomo, ale, że angielski to nie wiem czy ma to jakieś znaczenie. Razz

)
- pyt. 19 od p. Kozaczko : The Circus, Rogal Crescent, Landsdowne Crescent w Bath - ewolucja zieleni i krajobrazu przestrzenią publiczną i mieszkaniową.
- plac Dauphine - pyt. 15

No i właśnie ta idea osi kompozycyjnej i widokowej.. - pyt. 20 Klause

Jakby ktoś miał i napisał to byłabym bardzo wdzięczna. Wink

I pewnie parę innych osób też. Razz

pozdrawiam wszystkich i miłej nauki życzę. Very Happy

nowaczka88

ja pierdole luiza ja nic nie moge znalezc, juz taka zalamka ze koniec, a ty sugerujesz, ze ci brakuje 5 pytan...no nie wytrzymie, z ta dziewczyna....bys sie podzielila i dala to co masz !!!! ;P pozdrawiam

Marta

chociaż trochę ode mnie:)

Katedra w Chartres, gotycka katedra, budowniczy nie znany, wybudowana w XII wieku, w 1194 pożar miasta zniszczył całość; oprócz frontu katedry, odbudowana w latach 1194 - 1220.
Obecna gotycka katedra powstała na ruinach katedry romańskiej. Jej fundamenty stanowią grube, wpuszczone w ziemię na głębokość 8 metrów, mury. Pozwalają one uzyskać stabilność budowli i absolutnie równą podstawę.
Drewnianą konstrukcję dachu składano na ziemi, a następnie, za pomocą wielokrążków, wciągano ją aż na górną krawędź murów. Ustawiano też rusztowania, zaś kamienie potrzebne do budowy dachu, wciągano za pomocą wciągarki. Aby mury, składające się z wykutych w skale filarów, mogły unieść ciężar sklepienia, budowano przypory, tak zwane słupy przyporowe połączone z murami za pomocą łuków przyporowych.
Po zachodniej stronie katedry znajdują się dwie 90-metrowe iglice, wyższa i bardziej wyszukana pochodzi z roku 1513, zaś niższa i mniej wyszukana z lat trzydziestych XIII wieku.
Wewnątrz i na zewnątrz budowli znajduje się ponad 10 000 rzeźb z kamienia i szkła.
W katedrze znajduje się 160 kolorowych witraży, zajmują one łączną powierzchnię 2000m². Kolorowe kawałki szkła łączono ze sobą ołowianymi spojeniami i żelaznymi prętami.
W środku znajduje się również największy w Europie labirynt - położony w sercu katedry

Marta

Funkcja architektury romanskiej była podwójna: religijna i obronna. Kościoly spełniały też rolę twierdz. Budowle o grubych murach, małych, wąskich oknach, zwartej, zamkniętej kompozycji, składające się z prostych brył geometrycznych, były ciężkie, surowe i monumentalne. Wzorem był tu kościół opactwa benedyktyńskiego w Cluny.
Plany kościołów romańskich są podłużne , w kształcie krzyża łacińskiego. Prezbiterium zamknięte półkolistą apsydą. Korpus budowli podzielony na trzy nawy oddzielone od siebie filarami lub kolumnami. Głównym elementem konstrukcyjnym jest łuk półkolisty. Założenia były przeważnie bazylikowe z systemem wiązanym ( każdemu kwadratowemu przęsłu nawy głownej odpowiadają dwa kwadratowe przęsła naw bocznych). Prócz założenia bazylikowego istniał system halowy ( wszystkie nawy jednakowej wysokości).We wnętrzu kościoła występują galerie - empory, oddzielone od nawy głównej arkadami. Na zewnątrz urozmaicano płaszczyzny murów podziałami za pomocą kamiennych lizen i fryzów arkadowych. Odrzwia z bogatym obramowaniem stanowiły ozdobny portal, w którym nad drzwiami umieszczano półkolisty, rzeźbiony tympanon

Marta

to była estetyka kościoła romańskiego:) zapomniałam dopisać Smile

nowaczka88

ej to nie miala byc estetyka wnetrza?? ej jak wam idzie opracowanie od tych 2 babek bo ja nic nie moge znalezc ani w necie ani w notatkach od magdy...no masakra aby czasmarnuje bo jeszcze nic nie umiem....los...

Marta

Renesansowe miasto projektowano na planie idealnie symetrycznym, który nie ma wiele wspólnego ze strukturą kształtowaną przez bieżące potrzeby miejskiego życia. Jego wszystkie budynki mają klasyczne elementy: arkady oraz kolumnady.

Założenia idealnego miasta:

* powinno leżeć nad rzeką aby zabezpieczyć transport towarów i odpowiednią higienę ludzi;
* ma być zbudowane na dwóch niezależnych od siebie poziomach: poziom niższy, który służy do obsługi wszelakiej działalności, zaś poziom wyższy służy szlachcie i mieszczaństwu aby bez przeszkód mogli poruszać się po mieście;
* poniżej tych poziomów znajdują się kanały żeglowne dla ułatwienia komunikacji i transportu;
* szerokość ulic powinna stanowić co najmniej połowę wysokości przyległych pałaców;
* jego piękność powinna być symbolem funkcjonalności.

kalina

Wszystkie odpowiedzi do zagadnień szukałam i zaznaczałam sobie u W. Kocha "Style w architekturze", ale często czegoś jest za mało... np. zagadnień z XIX i XX w. albo nie mam albo opracowane w połowie.... Niestety skanera nie mam żeby podesłać Wam to co mam, a przepisywanie twgo wszystkiego zajełoby mi czas do niedzieli Razz

, bo zakładek w tej książce zrobiłam "miliony". Gorzej z przyswojeniem sobie tego... krótko mówiąc mam kryzys Wink

Marta

no ja tak wybieram te co są łatwiejsze i je opracowuje, ale mam mało Sad

a o tym romańskim kościele nie znalazłam nic ciekawego... ale może ktoś ma i to tutaj wrzuci??

Marta

Zamość jako przykład miasta idealnego

Pod koniec XVI wieku Jan Zamoyski wybudował miasto - siedzibę rodu, twierdzę nie do zdobycia, olśniewającą architektonicznie. W realizacji tego pomógł mu włoski architekt Bernardo Morando.
Zamość miał plan wieloboku z szachownicą ulic i rynkiem w centrum. Dookoła wybudowane zostały obronne fortyfikacje. rozkład najważniejszych budynków w mieście wykreśla sylwetkę człowieka: pałac jest głową, ratusz z wieżą - sercem, ulica Grodzka to kręgosłup. kwadratowy Rynek Wielki, nawiązujący do wzorów antycznego placu publicznego, który pełni funkcje reprezentacyjne, a nie targowe. Dookoła są arkadowe kamieniczki z barwnymi dekoracjami i płaskorzeźbami, wybudowane przez kupców ormiańskich. Góruje nad nimi ponad pięćdziesięciometrowa wieża ratusza. Morando zbudował także kolegiatę - dziś katedrę - która symbolizowała Miasto Boga. Do dziś zachowała się w niemal niezmienionym stanie, jest odwzorowaniem układu miasta w 15-krotnym pomniejszeniu. Całe miasto, wybudowane w ciągu dwudziestu lat, otoczone było potężnymi murami o grubości 7 metrów, z siedmioma bastionami. Poza tym dostępu do miasta broniły wypełnione wodą fosy o głębokości 6 metrów, a do miasta można było wejść przez jedną z trzech bram. Zachowały się fragmenty tych fos i fortyfikacji miejskich.

kalina

Apropos "Układu przestrzennego kościoła romańskiego na przykładzie k. św. Michała w Hildesheime" mam coś takiego:
Kościół św Michała w Hildesheime jest najstarszą zachowaną budowlą, w której skrzyżowanie naw jest wydzielone czteroma łukami w stosunku do skrzydeł trenseptu, nawy głównej i prezbiterium. Kościół ten, ze schodami prowadzącymi na wieżę, wieżami nad skrzyżowaniem naw, kryptą, chórem zachodnim i wschodnim, dwoma transeptami i rzutem poziomym jeszcze niecałkiem opartym na module kwadratu skrzyżowania naw - jest prototypem bazyliki ottońskiej.